25.000 euro grens bereikt voor oprichting
Het is zondagmiddag. Huisarts Marcia Dorresteijn is op weg naar de haar werk. Ze heeft, net als iedere andere huisarts, de plicht om een aantal diensten op de huisartsenpost mee te draaien. Marcia is een sociaal betrokken persoon en heeft mede daardoor een druk bestaan. Zij was een van de eerste die reageerde op onze oproep: ,,Jullie kunnen zowel financieel als op onze persoonlijke inzet rekenen’’. Dit geeft de burger hoop. Vanuit haar auto geeft ze een paar dagen later antwoord op ‘De zes vragen aan…’.
Waarom steun aan Oekraïense Vluchtelingen?
Allereerst voel ik samen met mijn man Arno de behoefte om ons steentje bij te dragen als het gaat om dit soort maatschappelijke uitdagingen. We zijn altijd erg voorzichtig als het gaat om substantiële donaties en inzet. Soms vinden we het probleem zo complex dat je moeite hebt om oorzaak en gevolg te doorgronden. Met Oekraïense oorlogsslachtoffers is het wat ons betreft helder. Een vredelievend volk uit Europa wordt aangevallen door een agressor. Hun leven verandert van de ene op de andere dag. Je voelt de machteloosheid van deze mensen. Deze mensen moeten we plek bieden.
Wat spreekt je aan bij Stichting SOOV?
Alleen geld geven geeft ons een gevoel van ‘afkopen’. Er zijn allerlei projecten, maar die zijn vaak zo grootschalig. Dat wordt weer zo’n ver-van-mijn-bed-show. We willen dichter bij het probleem staan om het beter te snappen. De kleinschalige opzet van Stichting SOOV sprak ons direct aan. Niet alleen geld geven, maar ook daadwerkelijk iets kunnen doen. Alleen geld verbindt ons niet. Ik wil me verantwoordelijk voelen en deel van de oplossing zijn. Toen wij lazen dat Stichting SOOV naast financiële middelen ook om persoonlijke inzet vraagt en het openen van sociale netwerken, hadden we er direct een gevoel bij. Om dit soort situaties beter te begrijpen moet je er onderdeel van uitmaken. Het maakt de wereld kleiner en voorkomt oorlog. Daarnaast heb ik het gevoel dat Stichting SOOV bestaat uit allemaal vrienden, die elkaar op een of andere manier kennen. Samen staan we sterker!
Wat maakt voor jou het verschil met andere vluchtelingen?
Natuurlijk is het zo dat andere vluchtelingen uit bijvoorbeeld Afghanistan of Syrië net zo goed mensen zijn die geholpen moeten worden. Het zijn net zulke schrijnende gevallen. Gelijktijdig wordt het ook al snel complex, vanwege hun verblijfstatus. Op het moment van aankomst mogen ze niks en tegen de tijd dat ze iets mogen is al alles geregeld. Oekraïense vluchtelingen daarentegen hebben een status die ze in staat stelt om direct mee te draaien in onze maatschappij. Ik wil graag meehelpen om deze mensen daarbij te ondersteunen. Daarnaast is het Oekraïense vluchtelingenverhaal voor Nederland van een veel grotere omvang. Als de oorlog voortduurt hebben we te maken met tienduizenden, misschien wel honderdduizend vluchtelingen. We kunnen niet alleen de overheid hiervoor verantwoordelijk stellen. Het is een probleem dat ons allemaal aangaat. En tenslotte heb ik het gevoel dat Oekraïners beschikken over een grote zelfredzaamheid. Het zijn geen mensen die met hun armen over elkaar gaan zitten en afwachten wat er gebeurt. Hun cultuur staat heel dicht bij onze eigen cultuur.
Wat betekent commitment voor jou?
We zijn altijd erg druk en er is weinig tijd om ons weer aan iets te committeren. Natuurlijk doneren we ook geld als actie 555 op televisie is. Misschien wel vanuit ons morele plichtsbesef. Jullie oproep zagen we als iets substantiëler. Hier wordt commitment gevraagd. Het zette Arno en mij aan het denken. Vooral ik heb het idee dat ik vanwege mijn achtergrond direct taken voor de stichting kan uitvoeren die met gezondheid te maken hebben. Omdat het Stichting SOOV kleinschalig is, heb ik het idee dat mijn commitment behapbaar is. Bij grootschalige projecten ben je al snel een klein radertje in het grote geheel.
Wat brengt het jou persoonlijk?
De actieve inzet voor dit doel, verrijkt mij als mens. We zijn als mens altijd op zoek naar zingeving in het leven. Dit project laat me beseffen dat zingeving soms zo dichtbij ligt, dan dat je denkt. Je moet het alleen willen oppakken.
Wat zou je anderen vrienden willen zeggen?
Doe mee! Eigenlijk komt het nooit uit. We zitten altijd slecht in onze tijd en financieel kunnen we vele andere bestemmingen bedenken. Maar stel je voor dat ze morgen Amsterdam bombarderen vanuit het niets. Dan ben je toch ook blij als je buurland zegt: ‘Wees welkom, we bieden je onderdak en kunt rekenen op onze steun.’